steve mccurry ne görürse.

ben popüler olana biraz yan bakıp küçük kardeşini tercih etme taraftarıyım. sanki biraz da bu benim kişiliğimin parçası. herkes en güzeline bakarken algılarını kapatır. zaten güzel ve en doğru gözüken ona sorgulatma ihtiyacı sağlatmaz. olduğunu gösterir. alıcı da alır.

bütün söylediklerimdeki amacım ünlü fotoğrafçı mccurry'nin şu afgan kızı çektiğini portre üzerine aslında. çünkü o harikaydı algılarımızı kapattık ve tamamen teslim olduk. zaten biz sormadan bize anlattı. bir de diğerleri var işte. onlar da en az en iyisi kadar önemli. bence en iyi diye birşey de yoktur. en anlamlısı vardır ve bu da içinde bulunan mekan ve zamana göre değişir. mesela bu:

meksika'da çekilen bu fotoğraf, afgan kız portresinden daha mı az güzel? değil. sadece daha az değerli. çünkü o fotoğraf o anı, o çağı o mekanı anlatıyor. savaş. bir fotoğrafçı ve sosyolog olan susan sontag da zaten şöyle demiştir: 'savaş, iç deşer; savaç bağırsakları boşaltır, savaş teni yakıp kavurur. savaş organları bedenden koparır. savaş yıkıp yok eder. ve savaş insan türünün doğasından gelir.'

fotoğraftaki fakirlik ise daha bir geniş zamanın eseri. böyle düşününce fakirliğin kabullenişliği savaşın yanında hiçbir şeymiş gibi. bir nevi öyle aslında. sonunda ölüm olsa bile belki daha yavaş daha ağır..

fotoğraflar üzerine konuşmayı çok seviyorum. seni sen yapan şeyler hep çocukken vardı aslında. çocukken bir resme bakıp uzun uzun dalardım ben. nedensiz. belki seslere dalsaymışım ya da daha iyi kulak kabartsaymışım bir müzisyen olabilirdim diye düşünür dururum. gerçi şimdi de bir fotoğrafçı değilim. ama içimde bir şeyler olabilirsin der bazen. herkes istediğini yapma özgürlüğüne değil de önce cesaretine sahip olsa herşey daha kolay olurdu tabi. cesareti somut gerçekler kaçırır. boşverelim bunları.

fotoğrafla ilişkilendirdiğim harika bir söz var. eski bir çinli devlet adamına olan xiong sheng'e ait.

"A the end of your life, it’s not going to matter how many breaths you took,but how many moments took your breath away."